Voorbeelden ET
Rouwverwerking
In mijn omgeving zie ik regelmatig voorbeelden van mensen die problemen ervaren met het verwerken van verlies van dierbaren. Dit kan leiden tot terugkerend verdriet, problemen met het energie niveau of uitval op het werk en in de privé situatie.
Recentelijk ontving ik een cliënt voor wie dit ook gold. Na verlies van haar vader (sterven) en haar vriend (door een relatiebreuk) kwam zij in crisis terecht. Deze crisis ging gepaard met niet eten, het opkroppen van emoties of heel erg schreeuwen/huilen, ruzie maken met of het verbreken van relaties met dierbaren.
Tijdens het intake gesprek hebben we haar patroon en de ladingen (spanningen die zich vastzetten in het lichaam als gevolg van vervelende of traumatische gebeurtenissen uit het verleden) in beeld gebracht waardoor zij in deze crisis terecht kwam. Deze bestaan er uit dat zij anderen gelukkig wil maken en hierdoor haar eigen emoties opkropt en anderen niet laat zien hoe zij zich voelt. Hieronder zat veel verdriet en boosheid omdat zij zich, vroeger en nu, niet gezien of gehoord voelde. Het zorgen voor anderen is haar manier geworden om er te mogen zijn, om gezien te worden. Haar schoolkeuze, zij volgt een opleiding tot verzorgende, past hierbij!
Een dag na het intake gesprek vertelde ze me dat ons gesprek de crisis heeft beëindigd omdat ze snapte hoe haar patroon ertoe bijdroeg dat ze in deze crisis terecht kwam. Ook at ze weer! Inmiddels zijn we gestart met het vermengen van ladingen op het gevoelscentrum. Zij heeft aangegeven zelf het tempo van de therapie te willen bepalen. Maar tijdens het proces zal haar vermogen om te rouwen over haar verliezen toenemen. Als ook het vermogen om voor zichzelf te zorgen.
Uiteraard is deze post geplaatst met toestemming van de cliënt.
Bindingsangst
Twintig jaar lang heb ik geworsteld met liefdesrelaties. Ach, geworsteld, ik was me niet zo bewust van de worsteling. Ik had regelmatig vriendinnetjes. Het was leuk en na verloop van tijd verbrak ik de relatie. Rond m’n dertigste veranderde hier wat in: om me heen zag ik mensen gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen.
De vrouwen waren allemaal bijzonder! Maar na enige tijd in de relatie werd ik overvallen door gevoelens van onrust, boosheid (vooral op de ander), negatieve gedachtes over mezelf zoals ‘ik ben niet goed genoeg’ of ‘ik kan het beter alleen doen’. Uiteindelijk beëindigde ik de relatie. In iedere volgende relatie die ik had leek dit patroon zich nadrukkelijker aan te dienen. Ik begon te begrijpen dat, als ik niet zou veranderen, ik hier nog jaren mee door zou kunnen gaan! En dat wilde ik niet …
Vanaf dat moment is er een proces op gang gekomen waarbij ik ben gaan zoeken naar een oplossing. Ik heb diverse hulpverleners bezocht. Ondanks alle goede suggesties en tips bleven de gevoelens van onrust en boosheid aanwezig. Het lukte me niet om hier uit te blijven en de gedachtestroom te stoppen.
In 2012 ben ik in contact gekomen met mijn emotief therapeut. In een paar zinnen kon hij me het mechanisme uitleggen achter mijn gedachtes en gevoelens. Dit is wat hij vertelde: de trigger gaat voor het denken. Met andere woorden, als je getriggerd raakt (of geraakt wordt door een situatie of gebeurtenis) dan lukt het niet om jezelf met het gezonde verstand bij te sturen. De mechanismen (boosheid, verdriet, angst, gevoelens van onrust etc.) die je jezelf in de loop der jaren hebt aangeleerd nemen het dan over. De oorzaak hiervan is dat deze mechanismen vaak op vroege leeftijd zijn ontstaan en in het onbewuste zitten. Ze zijn ontstaan voordat het ego of het gezonde verstand zich heeft kunnen ontwikkelen. Het gezonde verstand 'kan hier dan ook niet bij’.
In mijn geval was de trigger gelegen in het aangaan van liefdesrelaties. De nabijheid van de ander triggerde de gevoelens en gedachtes die ik omschreef. Omdat deze gedachtes niet fijn waren en de gevoelens niet prettig voelde ging ik maar weg uit het contact. Klinkt logisch toch! Door de jaren heeft zich daardoor de overtuiging kunnen ontwikkelen: ‘ik doe het wel alleen’.
Tijdens de therapie zijn we gestart met het opruimen van ladingen (de gevoelens en gedachten). Het was niet nodig om terug te gaan naar het verleden. We zijn gewoon gestart bij de dingen waar ik last van had, het hier-en-nu. Er was rouw en verdriet over de worsteling die ik heb gehad en de verbroken relaties. Er waren inzichten over hoe ik mijn persoonlijkheid zich door de tijd heen heeft ontwikkeld door de onbewuste gevoelens en gedachten. Maar het belangrijkste, er ontstond rust en keuzevrijheid! Inmiddels heb ik een leuke relatie en woon samen.
Ervaringsverhaal geschreven door Alex Ariaens.
30-7-2017
Faalangst
De zomer zit er op, we gaan weer aan het werk. Misschien doe je dit jaar examen op school, wil je je rijbewijs halen of ga je op zoek naar een nieuwe baan of relatie. Voor veel mensen betekent dit een nieuwe volgende stap in het leven. Voor anderen zenuwen, onrust, hyperventileren, huilen of trillen.
Eerder werkte ik met een cliënt, een ambulance chauffeur, die last had van de laatste symptomen. In het dagelijks werk heeft de cliënt nergens last van, tijdens assessments en rij-examens steken deze symptomen de kop op. Zoals je kunt verwachten zijn de kwaliteitseisen die aan ambulance medewerkers gesteld worden hoog! Assessments staan in het teken van theorie examens, diverse nagebootste casussen (en ik heb me laten vertellen erg realistisch) en een rij-examen. Maar goed, het komt hierop neer, als je het assessement niet haalt, dan kun je je functie (tijdelijk) niet uitvoeren.
Dit gaf de nodigde zenuwen, zeker als je ook wat last hebt van, wat de cliënt zelf zegt, faalangst. Deze faalangst betekent letterlijk ‘de angst dat ik het niet haal’. Maar ook het onvermogen om (methodisch) na te blijven denken tijdens de casussen. Dit leidt tot hyperventileren, huilen en trillen. Of, zoals de cliënt het noemde ‘een totale black-out’.
Twee weken voor het assessment hebben we een probleem gerichte sessie gedaan op de faalangst. Deze cliënt had de procestherapie al afgerond. In de dagen hierna was weinig te merken van het succes van de sessie. Het ego leert door ervaren en omdat het assessment nog niet was geweest blijft het ego op oude manier reageren.
Het grootste nieuws ontving ik toen ik ’s avonds gebeld werd door de cliënt. De zenuwen, waar de cliënt al 22 jaar last van heeft op dit soort momenten, zijn (buiten de ‘normale’ zenuwen) niet aanwezig geweest. Eén van de casussen tijdens het assessment kon beter. Toch was er rust en het vermogen om volgens protocol te handelen en de aanwezige collega te ondersteunen. Toen ik voorzichtig vroeg of wat de cliënt nog wél wat gemerkt had van hyperventileren, huilen of trillen, vertelde de cliënt dat even de neiging te hebben gehad om ‘zichzelf in paniek te maken’. De cliënt zat er zelfs op te wachten. Totdat de cliënt realiseerde dat het niet meer nodig was. Een ego-patroon noemen we dat, dat succesvol werd doorbroken.
Wat een leuk resultaat weer van emotieve therapie! Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Neem dan contact op.
Dit artikel is geschreven met medeweten/goedkeuring van de cliënt.